Özgürlüğün Görkemli Ülkesi Kafkasya

Yazar: Hasan İzzet Altınanıt
Sayfa Sayısı: 248
Basım Tarihi: 2014
Baskı Sayısı: 1. Baskı
Boyut: 13,5 x 21 cm
Dil: Türkçe
Cilt Tipi: Karton Kapak
ISBN: 978-605-9059-06-0

“…ağarmış ihtiyar Kafkas, selâm sana, senin dağların için ben yabancı değilim. Çocukluğumda o dağlar bir ana gibi beni kucaklarında taşıdılar ve senin göklerine kavuşturdular… Sen güzelsin ey özgürlüğün görkemli ülkesi, benim görkemli kafkasım. Ben seni, senin evlâtlarını ve onların savaşçı özelliklerini, senin fırtınalarının mucizevî görüntülerini ve onların mağaralardaki ve gece bekçileri gibi görünen yalçın kayalardaki yankılarını, güneşin doğması ile yaldızlanan derelerini, cennet ve gök çiçekleri gibi başlarını kaldıran güzel step çiçeklerini ne kadar severim…
Bu insanlar dünyanın en eski kavimlerinden gelmektedirler. Eski Mısır, Çin ve İranlıların tarihlerinden sonra onların tarihleri en eskilerdendir. Bağımsızlıkları o devirlere kadar dayanır. Bu konuda, belki ancak bir, iki milletle kıyaslanabilirler… En büyük özellikleri tarihin hiçbir döneminde yabancı boyunduruğuna girmemiş olmalarıdır… Kendi töreleri ve kendi kuralları ile yönetilmiş, başkalarına tâbi olmamışlardır…”
“MİHAİL YURYEVİÇ LERMONTOV”

10006287_10152918215919901_669357302243505405_nCanım babam Hasan İzzet Altınanıt’ın ikinci kitabı Özgürlüğün Görkemli Ülkesi Kafkasya bu alıntıyla başlıyor.

İlk kitabı Ülkem Ateş Çemberi ile Kuşatılmış İken… Sarıkamış’ta aile belgelerine dayanarak Sarıkamış olayını anlatmıştı. Bu kitabında ise köklerimizin dayandığı Kafkasya’dan söz etmekte… İlk kitabı gibi bu da Babıali Kültür Yayıncılığı’ndan çıkıyor.

Türk olmakla hep gurur duyan, Atatürkçü bir aile olarak Çerkes kültürünü, köklerimizi de asla yok saymadık. Belki adetlerini tam öğrenemedik ve günümüze tam olarak taşıyamadık ama çok sıkı bir Çerkes terbiyesi ile büyütüldük. Ergenlik çağlarımda bana aşırı sert gelen bu terbiye, ileri yaşlarımda gururla taşıdığım bir şey haline geldi. Yaşım ilerledikçe daha da merak sardım bu kültüre. Büyük sürgünü, soykırımı yaşamış bir toplumu daha da özümsedim. Tarihini araştırıp okumaya çalışsam da bu güne kadar fazla yeterli bilgiye sahip olamadım. Ne mutlu bana ki şimdi bu bilgiyi babamın kitabından alacağım.

Babam, Özgürlüğün Görkemli Ülkesi Kafkasya‘yı babası, büyükbabam Necdet Altınanıt’a ve “soykırımda kaybettiklerimizin aziz hatıralarına” ithaf etmiş.  Kitap, Kafkas dillerini, coğrafyasını, Çerkeslerdeki ahlâk kurallarını, Çerkeslerde din kavramını ve mitolojideki Nart’ları inceliyor ve acı sürgün / göç / soykırımla bitiyor.

Ben de bir alıntı ve babama ait bir şiirle bitireyim.

“Onbinlerce ölüme, ailelerin parçalanmasına, koca bir ulusun büyük acılar çekmesine, soykırıma uğratılmasına, binlerce asırlık koca bir Kafkas kültürünün yok edilmesine göz yuman, ses çıkarmayan hümanist (!) ve hukuksever (!) geçinen dünya ulusları; ancak aradan yüzyıldan fazla zaman geçtikten sonra; 15-19 Temmuz 1997 tarihinde, ‘Temsil Edilmeyen Halklar ve Uluslar Örgütü (UNPO) vasıtası ile, 19. yyda Çerkezlere soykırım uygulandığını kabul etti ve bu nedenle Çerkezlere ‘Sürgün Ulus Statüsü’ verilmesini, Rusya’dan Çerkeslere çifte vatandaşlık hakkı ile topraklarına dönme garantisi sağlamasını istedi.

Ama bu karar Kefken’deki Abaza mezarlığının gönüllü bekçiliğini yapan “KESEPHA ELİF” ananın ruhunu huzura kavuşturamaz.

Kesepha Elif’in, Kefken sahillerine savrulan sürgün kardeşlerinden; açlıktan, soğuktan, hastalıktan ölenlerin bulunduğu mezarlıkta her gün sazının eşliğinde döktüğü gözyaşları ile yaktığı ağıtları, vicdanı olan her insan bugün bile duymaktadır.”